صفحه محصول - مبانی نظری اعتیاد به کار

تعریف اعتیاد به کار:

اعتیاد به کار، وضعیتى می باشد که طی آن، فرد به نحوى رفتار می نماید که برای خانواده و زندگی اجتماعی وى در محیط کار و خارج از آن، زیا ن آور است. واژه اعتیاد به کار، به طورگسترد ه ای مورداستفاده قرارگرفته، ولی پژوهش های تجربی کمی درباره بهبود و افزایش درک افراد از پدیده مذکور انجام گردیده است. ازاین رو، اتفاق نظر و توافق چندانى درباره معانی و جنبه های مختلف آن وجود ندارد.(عنایتی و همکاران 1391، 2)
اعتیاد به کار اولین بار توسط یک روانشناس آمریکایی به نام وین اوتس در سال 1971 به کاربرده شد که به معنای نوعی خو گرفتن و اعتیاد به کار در افراد می باشد که فرد نیاز فراوانی به کار کردن دارد که این نیز موجب اختلالات و تعارضات زیادی در سلامت جسمانی، شادی، روابط بین فردی و روحیه اجتماعی بودن فرد دارد.
این تعریف شامل دو عنصر اصلی می باشد: کارکردن بسیار شدید و وجود میل ذاتی شدید برای کار کردن. (مک میلیان 2003)
مورد اول به این موضوع اشاره می نماید که افراد معتاد به کار، ذاتاً تمایل دارند که زمان اضافی بیشتری نسبت به میزان کاری که به صورت معقول از آنان برای برآورده ساختن اهداف سازمان انتظار می رود صرف انجام کار کنند و مورد دوم نیز به این اذعان دارد که افراد معتاد به کار همیشه و دائماً درباره کار فکر می کنند، حتی هنگامی که در حال انجام کار نیستند. در واقع می توان این طور بیان نمود که ذهن افراد معتاد به کار، همواره درگیر امور مربوط به کار است. این دو جزء که به ترتیب، عناصر رفتاری و شناختی اعتیاد به کار را تشکیل می دهند به ریشه واژ ه اعتیاد به کار اشاره دارند که درست منطبق با الکلیسم می باشد.(اوتس 1983)
افراد معتاد به کار کسانی هستند که بسیار بیشتر از وظایفی که برای آن ها در نظر گرفته شده است و از آن ها انتظار می رود، کار می کنند به طوری حتی که زندگی خارج از محیط شغلی شان را نادیده گرفته و از آن دوری نیز می گزینند. بنابراین می توان گفت که بارزترین ویژگی این افراد این است که فراتر از چیزی که الزامی است و از آنان خواسته شده است کار می کنند.(بولنس و پولمنس 2004، 470-17؛ اسکات، موری و میسلی 1997، 314-287)